Reguła rycerska

Stan rycerski zakonem jest, gdzie zakon ów jednaki i powołanie jego jedne źródła w wierze świętej mające.

W służbie stanu swojego rycerze braćmi są, a bractwo owe, siłę i dumę rodzące, źródłem czci i honoru rycerskiego się stawa. Jakoż nie ma godniejszego stanu ludzkiego serca i ducha, któryby bardziej powołany był w płodności swojej: zacność rodzić, miłoś- ojczyzny krzepić i sumienność powołania swego sprawować.

Bo też wiadomym jest, iż człowiek dumny, honorem się kierujący, szacunku dla siebie potrzebuje i by ten na szacunek zasłużyć w życiu swojem wedle zasad reguły świętej rycerskiej podąża.

Przeto winien rycerz pamiętać kim jest i zważyć na to co jego stan oznacza, pomnieć, że komu więcej poruczono od tego wiącej wymagać bądą.

Pragnąc tedy by czystość ducha i godność, po wsze czasy, w stanie naszym rycerskim pozostawały świętą regułę rycerską niniejszą spisujemy.

Trzy są rycerza przymioty święte:

- czystość w miłości i prawdzie;

- cześć rycerska moc uczynku niosąca;

- sprawność oręża, ku obronie słabych i przestrodze niesprawiedliwych.

Rycerz winien:

- człeka wszelakiego szanować;

- miłość w sercu nosić;

- prawdę sercem i usty wyznawać;

- dobra i prawości przed złem i niesprawiedliwością bronić;

- słowu danemu wiernym być;

- zapalczywości nie mieć, gniewu nierozważnym uczynkiem nie wykonywać;

- zważać na dumę rycerską, by pychą nie została splamiona;

- nigdy, jako żyw, pleców swoich wrogowi nie ukazywać;

- sprzeczek nie miłowć;

- ze skłóconymi pojednać się przed słońca zachodem;

- nie być winu ponad miarę oddanym, umysł w trzeźwości trzymać;

- oręża pochopnie nie dobywać, w stanie gotowości utrzymywać.