Anoda 2011

Nagroda będzie przyznawana co roku, w dwóch kategoriach: za całokształt dokonań i postawę życiową stanowiącą wzór do naśladowania dla młodych pokoleń oraz za wyjątkowy czyn (np. podjęcie błyskawicznej decyzji ratowania zagrożonego życia ludzkiego lub działalność społeczna). Wyboru laureatów dokonywać będzie Kapituła Nagrody im. Jana Rodowicza „Anody”, powoływana przez Muzeum Powstania Warszawskiego. Kandydatów mogą zgłaszać osoby prywatne, organizacje oraz instytucje publiczne, a także członkowie Kapituły przez 63 dni, od 1 sierpnia do 3 października każdego roku.

„Muzeum Powstania Warszawskiego podtrzymuje pamięć o Powstańcach Warszawskich. Jednak wartości, którymi kierowali się, walcząc o wolną Polskę, są nadal aktualne. Dlatego przyznając Nagrodę im. Jana Rodowicza „Anody” chcemy uhonorować osoby, które dziś kierują się w życiu podobnymi ideałami, bez względu na napotykane trudności i niepowodzenia” – mówi Jan Ołdakowski, dyrektor Muzeum Powstania Warszawskiego.

Kandydatury do I edycji Nagrody im. Jana Rodowicza „Anody” można zgłaszać od 3 sierpnia do 3 października 2011 r. za pomocą formularza dostępnego na stronie Muzeum Powstania Warszawskiego, www.1944.pl. 5 września 2011 r. zostanie powołana Kapituła Nagrody im. Jana Rodowicza „Anody” i zostanie ogłoszony jej skład, który wyłoni laureatów.

Informacje o Janie Rodowiczu ps. Anoda

Jan Rodowicz ps. Anoda (ur. 7.03.1923 r. w Warszawie, zamordowany 7.01.1949 r. w siedzibie Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego w Warszawie) – harcerz, żołnierz, porucznik. Dorastał w rodzinie o patriotycznych tradycjach, co w połączeniu z działalnością w harcerstwie oraz nauką w Państwowym Gimnazjum i Liceum im. S. Batorego ukształtowało go wspaniałym człowiekiem i bohaterem swoich czasów. W czasie wojny zaangażował się w działalność konspiracyjną w Szarych Szeregach, walczył w bat. „Zośka” Armii Krajowej i Delegaturze Sił Zbrojnych. Został ranny podczas Powstania Warszawskiego. Ze szpitalu w Otwocku wrócił do Warszawy w połowie 1945 r. Zajmował się ewidencją poległych i zaginionych z Batalionu „Zośka”, zachęcał kolegów do gromadzenia materiałów historycznych i pisania wspomnień związanych z oddziałem. 24 grudnia 1948 r. został aresztowany przez Urząd Bezpieczeństwa, zginął 7 stycznia 1949 r., po brutalnym śledztwie. Do dziś nie została ustalona przyczyna jego śmierci.

Źródło: Informacja prasowa